Zniknąć albo wejść

Szwedzka krytyka określa lirykę Lillpers jako wybitnie anty-hierarchiczną: kierując się sobie tylko znaną logiką subtelnych skojarzeń, poetka zestawia tematy i obrazy w sposób zawsze zaskakujący, wiecznie burząc zastałe mechanizmy myślenia. Nie ma tu obszarów zakazanych ani słów czy emocji niepoetyckich: każdy element rzeczywistości może na równych prawach posłużyć za materię twórczą. Znajduje to odzwierciedlenie w języku Lillpers, nierzadko porównywanym z twórczością Bengta-Emila Johnsona, który słynie z nieokiełznanych metafor i efektów brzmieniowych. Dyskurs poetycki tomu Nu försvinner vi eller ingar mieni się mnóstwem barw, przemawia słowami z różnych stron, czasów i kontekstów, często ulegając podskórnemu rytmowi frazy, z niemal dziecinnym uporem powtarzając dźwięki, dopuszczając do głosu zasłyszane gdzieś melodie. Oś tematyczną najnowszej książki poetyckiej Birgitty Lillpers stanowi opozycja centrum peryferie oraz, co za tym idzie, wszelkie podziały, sztywne hierarchie, granice czy raczej: absolutna niezgoda na nie. Kluczową metaforą jest las (wchodząc do lasu, stajemy się jego częścią, znajdujemy swoje miejsce w bezpiecznej całości) i przecinające go granice poszczególnych parceli (stając na granicy, znikamy w sferze nieprzynależnej niczemu, jednocześnie jednak zyskujemy tam, w skrajnej samotności, wyjątkową wyrazistość). W kolejnych częściach tomu Lillpers mówi o przywiązaniu do konkretnego miejsca, do ziemi, na której wciąż żywa jest obecność poprzednich pokoleń, o brutalnej ingerencji świata zewnętrznego w prywatne centrum świata, wreszcie o nieuniknionej samotności człowieka, mimo iż jego granic nie da się precyzyjnie wytyczyć, a więc nie da się go do końca oddzielić od innych.