Wdowi las

Dowcip, inteligencja i nieskończona wyobraźnia.

Jak ona to robi? Jak Margaret Atwood nieustannie tworzy tak mądrą, przejmującą, złośliwie zabawną i po prostu piękną prozę? Jak w kilku opowiadaniach potrafi zamknąć cały świat i opisać nasze w nim miejsce?

Tym razem wyrusza w sferę dystopii, czarów i zaświatów. Poznajemy Nell i Tiga – urocze małżeństwo, które w czasie długiego wspólnego życia dostało bezcenną lekcję miłości. Kolejni bohaterowie to zdezorientowany ślimak, którego dusza utknęła w ciele pracownicy banku, i Martha Gellhorn – korespondentka wojenna, a może raczej kosmitka przysłana na Ziemię w ramach programu rozwiązywania kryzysów intergalaktycznych. Mamy tu też wspaniałą rozmowę Autorki z George’em Orwellem, pełną gorzkiego absurdu historię matki, córki i zamienionego w krasnala ojca oraz poruszającą relację starożytnej uczonej, Hypatii z Aleksandrii, która ujawnia tajemnicę swojej śmierci.

Mimo różnorodności wszystkie opowiadania mają wspólny mianownik. Jak zawsze u Atwood, są nim dowcip, inteligencja, nieskończona wyobraźnia i umiejętność wywracania „normalności” do góry nogami.



Cokolwiek nurtuje teraz Margaret Atwood, będzie nurtowało resztę świata za dziesięć lub więcej lat.

EZRA KLEIN, „NEW YORK TIMES”


Pan Foote miał rację: nie znamy dnia ani godziny. Nikt nie wie, jaki będzie ostateczny wynik. Tylko dlaczego nazywa się to wynikiem, skoro koniec końców nic z tego nie wynika? „Nie wyjdziemy z tego żywi”, mawiał Tig żartem, choć to wcale nie był żart. A gdybyśmy znali dzień i godzinę, gdybyśmy potrafili je przewidzieć, czy tak byłoby lepiej? Nie: przez cały czas żylibyśmy z poczuciem żalu, opłakując to, co się jeszcze nie wydarzyło. Już lepiej zachować iluzję bezpieczeństwa. Lepiej improwizować. Maszerować przez złocisty jesienny las, niezbyt przygotowanym, dźgać lód kijkiem trekkingowym, podjadać czekoladę, siedząc na oszronionym pniu, obierać jajka na twardo skostniałymi palcami i patrzeć, jak prószy pierwszy śnieg i zapada zmrok. Nikt nie wie, gdzie jesteś.
-fragment książki