Anatomia ludzkiej destrukcyjności

Zamierzona została jako wypowiedź polemiczna wobec behawioryzmu i instynktywizmu, a jednocześnie jako rewizjonistyczne rozwinięcie poglądów Freuda z okresu, gdy wprowadził pojęcie popędu śmierci. Fromm zmierza do kulturowego ujęcia tematu od strony typologii charakterologicznej oraz wytłumaczenia sensu złośliwej i niezłośliwej  agresji. Niejako „po drodze“ dostarcza psychoanalitycznych portretów wielkich zbrodniarzy XX wieku: Stalina, Himmlera i Hitlera.

Anatomia ludzkiej destrukcyjności jest nie tylko jedną z najważniejszych prac Ericha Fromma, ale i jedną z najważniejszych książek  XX wieku i o XX wieku. Spostrzeżenia, podsumowania, siła oddziaływania argumentów, a także głęboki humanizm  autora nadają jej nieprzemijającą wartość, która przemawia do czytelnika z równą mocą w wieku XXI.

Erich Fromm (1900-1980) był jednym z najwybitniejszych i najbardziej wpływowych myślicieli XX wieku. Stworzył własny system zwany psychoanalizą humanistyczną, do którego wprowadził problematykę społeczną. REBIS spośród jego prac opublikował także: Mieć czy być?, Kryzys psychoanalizy, O sztuce miłości, Miłość, płeć i matriarchat  oraz napisany wspólnie z D.T. Suzukim i Richardem De Martino Buddyzm zen i psychoanaliza.