Czarne wesele

Jaka tajemnica kryje się za zanikami pamięci głównego bohatera, Izaaka Glassmana? Czy opowieść o wielokulturowym międzywojennym Krakowie może stać się kluczem do zrozumienia dzisiejszego konfliktu izraelsko-palestyńskiego?

W tej powieści zaciera się granica między prawdą i fikcją – obok młodych przepełnionych idealizmem żydowskich chłopców na scenie pojawiają się postaci historyczne, z których każda mogłaby zostać bohaterem powieści sensacyjnej. Dzięki Pasewiczowi wraz z tłumem słuchamy przemówień Zeewa Żabotyńskiego, syjonistycznego przywódcy i założyciela Legionu Żydowskiego, obserwujemy przemianę krakowskiego szklarza w bezwzględnego gestapowskiego donosiciela, czytamy słowa rabina, posła i twórcy polskojęzycznego „Nowego Dziennika”, Ozjasza Thona.

Czarne wesele, które stało się jednym z punktów wyjścia dla tej opowieści, odbyło się naprawdę – ceremonia miała zatrzymać hiszpankę dziesiątkującą Kraków w 1918 roku. Zarazy hitleryzmu powstrzymać się nie udało. Po barwnym świecie krakowskiej społeczności żydowskiej, pełnej wewnętrznych podziałów i napięć, mistycyzmu i wiary, ale także uprzedzeń i przesądów, pozostały głównie mury kamienic.

Edward Pasewicz przywraca do życia tamten świat i słowami pozostawia na nim swój odcisk. Tak wyrazisty, że kończymy czytać z myślą: „Ta historia, mogła wydarzyć się naprawdę”.



Lepiej pamiętał pierwsze miesiące w Krakowie. Zimno i wilgoć. Rodzice Izaaka wynajęli mieszkanie na ulicy Meiselsa w kamienicy numer dwa. Z ich balkonu widać było kościół Świętej Katarzyny Aleksandryjskiej i ponurych mnichów drepczących po dużym parku. Izaak często siadywał na balkonie i oglądał katolickie uroczystości. W gruncie rzeczy nie wiedział, co tam się dzieje. Wydawało mu się to teatrzykiem podobnym do purimowego szaleństwa. Ornaty, flagi, kadzidła. Wszystko fascynujące i kolorowe. Czym jest ten teatr, dowiedział się w chwilę później, kiedy katoliccy chłopcy pobili go, gdy chciał dołączyć do sypania kwiatków w Boże Ciało.
– fragment książki