Socrealizm. Architektura polska 1949-1956

Socrealizm (realizm socjalistyczny) to doktryna artystyczna wypracowana w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w latach 30. XX wieku, a po 1945 roku narzucona innym krajom podporządkowanym sowieckiej dominacji. Jej zadaniem była polityczna indoktrynacja i propagowanie komunistycznych idei. W Polsce ogłoszona i wprowadzana od 1949 roku miała objąć wszystkie dziedziny działalności artystycznej: literaturę, muzykę, kino, teatr i sztuki plastyczne.

Szczególne znaczenie miała w tym dziele architektura kształtująca przestrzeń codziennego życia. Władze Polski Ludowej, oczekiwały od architektów tworzenia na wielką skalę: projektowania w tym stylu i budowania całych dzielnic, osiedli mieszkaniowych czy też gmachów użyteczności publicznej. Miała to być architektura, jak głosiło propagandowe hasło: socjalistyczna w treści, narodowa w formie, choć nikt nie był w stanie w pełni odpowiedzieć, jak ma się realizować owa socjalistyczna treść, ani jaka ma być narodowa forma. Okres panowania socrealizmu był krótki niespełna sześć lat jednak zostawił on trwały ślad w krajobrazie architektonicznym większości polskich miast.

Prezentowana książka w klarownej, zwięzłej formie przybliża historię kształtowania się doktryny socrealizmu, jej wprowadzenia w Polsce, charakteryzuje podstawowe formy stosowane w tym czasie, a także rysuje szeroką panoramę architektury tamtych lat, skupiając się na wybranych budowlach zarówno wielkomiejskich, jak i znamiennych dla mniejszych ośrodków reprezentatywnych dla stylu socrealistycznego.