Dziczek

W zabytkowym dworku, który kryje w sobie atmosferę tajemnicy, samotny nauczyciel – Narrator, zmęczony życiem i rozczarowany swoimi wyborami, przygotowuje się do wyjazdu. Jego plany niespodziewanie zmieniają się wraz z pojawieniem się nowego lokatora – Dawida, młodego pedagoga, który właśnie wrócił z podróży i ma objąć stanowisko Narratora w szkole. Zafascynowany nowym współlokatorem, Narrator zaczyna śledzić jego ruchy i snuć wyobrażenia na temat jego życia, co z czasem przeradza się w głęboką, zmysłową więź, której charakter pozostaje niejednoznaczny.

Punktem przełomowym staje się przekazanie przez Dawida Narratorowi pendrive’a z tekstem „Zdjęcia z pamięci”. To osobista i filozoficzna opowieść, która wprowadza Narratora – i czytelnika – w świat retrospekcji Dawida, otwierając przed nimi przestrzeń pełną ukrytych emocji, wspomnień i refleksji. Granice między rzeczywistością a wyobraźnią zaczynają się zacierać, a w tej metafizycznej podróży Narrator musi zmierzyć się z prawdą o sobie, Dawidzie i swojej przeszłości.

„Dziczek” to historia o podróży – zarówno fizycznej, jak i wewnętrznej. Jest to opowieść o miłości w jej najbardziej nieoczywistej, wielowymiarowej formie. Jakub Zając, czerpiąc inspirację z symbolizmu Leśmiana i malarstwa Malczewskiego, prowadzi czytelnika przez labirynt emocji, gdzie maski stopniowo opadają, odsłaniając prawdę o bohaterach i ich doświadczeniach.

To książka dla tych, którzy w literaturze szukają nie tylko głębokich emocji, ale także intelektualnych wyzwań i estetycznej harmonii.



Czy przeszłość zwykłego człowieka zasługuje na tyle rozdziałów? Oczywiście, że tak – odpowiedzą jedni, oczywiście, że nie – zwyrokują ci, którzy woleliby, żeby książki wypełnione były “kwestiami istotnymi”: wielkimi sprawami świata społeczno-politycznego, doświadczaniem skrajności albo ideami, które karmią dusze narodów. Fakty są jednak takie, że ci drudzy gówno mnie obchodzą. Podobnie zresztą jak problemy, o których sądzą, że mogą, potrafią albo wręcz powinni mówić.

Moje pisanie polega na czymś innym. Nie stawia tezy, którą zamierza udowodnić (na to jestem zbyt bojaźliwy), nie szuka odpowiedzi na kluczowe pytania (za dużo we mnie niecierpliwości) ani nie stanowi pokarmu dla duszy (musiałbym wierzyć, że ona istnieje). Moje pisanie zajmuje się tylko i wyłącznie prawdą.
– fragment książki