Orbita

Nagroda Bookera 2024!

To książka pełna cudów, zapis przyrody z kosmosu oraz nieoczekiwany i głęboki list miłosny do życia na Ziemi.

Sześcioro astronautów krąży po orbicie ziemskiej na pokładzie statku kosmicznego. Zbierają dane meteorologiczne, przeprowadzają eksperymenty naukowe i testują granice ludzkiego ciała. Przede wszystkim jednak obserwują. Wspólnie obserwują swoją milczącą błękitną planetę, okrążając ją codziennie szesnaście razy, mijając kontynenty i przeżywając kolejne pory roku, podziwiają lodowce i pustynie, szczyty gór i wzburzone oceany. Jednak choć od Ziemi dzieli ich ogromna odległość, przed jej nieustannym przyciąganiem nie ma ucieczki. Gdy docierają do nich wieści o śmierci matki jednej z astronautek, pojawiają się myśli o powrocie do domu. Patrzą, jak tajfun nadciąga nad wyspę i zagraża bliskim im ludziom, podziwiają jego majestat i jednocześnie obawiają się zniszczeń, jakie może spowodować. Kruchość ludzkiego życia wypełnia ich rozmowy, lęki i sny. Choć znajdują się z dala od Ziemi, jak nigdy dotąd czują się jej częścią i chcą ją chronić. Zaczynają zadawać sobie pytania: Czym jest życie bez Ziemi? Czym jest Ziemia bez ludzkości?



To ostatnia szóstka z wielu podobnych, nic w tym niezwykłego, rutynowa misja astronautów na ziemskim podwórku. Bajecznym i nieprawdopodobnym podwórku Ziemi. Obracają się wokół własnej osi w powolnym dryfie, do góry nogami do góry biodrami do góry głową, obracają się raz po raz z biegiem dni. Dni pędzą. Każde z nich pozostanie tu przez dziewięć miesięcy, dziewięć miesięcy tego nieważkiego dryfowania, dziewięć miesięcy tego przewracania się w głowie, dziewięć miesięcy tego sardynkowego życia, dziewięć miesięcy tego gapienia się na Ziemię, a potem powrót na nią, tę cierpliwą planetę pod nimi.
– fragment książki