O pięciu osobach, które odwiedziły moją żonę po mojej śmierci

Witold nie żyje. Nie pamięta, jak umarł, nie wie, dlaczego wciąż siedzi w swoim ulubionym fotelu, ale jedno jest pewne – nie żyje. Jako że nie ma nic lepszego do roboty, zaczyna wspominać przeszłość. Wiódł przecież miłe, spokojne, uporządkowane życie. Czy na pewno?

Zapłakana żona tuż obok niego, rodzice, znajomi – wszyscy oni nieświadomie odsłaniają Witoldowi kawałek prawdy o nim samym, rozdrapując dawne rany. Witold tymczasem desperacko próbuje nawiązać jakikolwiek kontakt z otoczeniem, obawiając się nie tylko tego, że ktoś na nim w końcu usiądzie, ale że zostawi po sobie niezbyt przyjemne wspomnienia. Był przecież dobrym mężem, spokojnym synem i porządnym obywatelem. Czy na pewno?

Błyskotliwy i brawurowy debiut, który trochę bawi, trochę śmieszy i zostawia z refleksją, że śmierć może nie zawsze jest końcem wszystkiego, ale też nie warto z tego powodu ze wszystkim zwlekać, póki nie nadejdzie.

"Pięć osób, które odwiedziły moją żonę po mojej śmierci" to historia bardzo ludzka. To opowieść o relacji niedoskonałej, czasem cichej, czasem pełnej napięć, w większości nieobecnej, ale prawdziwej. O żałobie, która nie zaczyna się w dniu pogrzebu, ale dużo wcześniej, od małych strat, przemilczanych słów, chwil, które uciekły. Poruszająca i niezwykła! - Beata Skrzypczak, Opowiem Ci