Zamknij okno

„Jestem jaka jestem podobno z epoki nie tej żyję marzę śnię” ZAMKNIJ OKNO Okno zamknij na świat nie da się dłużej tak a umierać nie czas stań przy ścianie mówisz do niej choć wiesz nie usłyszy cię nie jednak lepiej ci jest patrzeć na nią rozumujesz tak że prędzej dogadasz się z pustą ścianą niż z tym głupim światem a zatem możesz mówisz co chcesz nie odpowie ci nie swe strapienie wyrzuć z siebie nic nie szkodzi to że nie pocieszy cię nie ale łatwiej ci jest gadać do niej niż żyć w niewygodnym świecie beztrosko zamknij okno nie skaczesz nie jesteś wariatem. Wiersze Elżbiety to nietuzinkowe historie, które błyszczą nieśmiało za transparentną szybą zamkniętego okna. Wystarczy tylko je otworzyć, aby wpuścić do pokoju powiew świeżej poezji. Pozornie prosty tytuł tomiku zachwyca – odczytuję go jako przesłanie scalenia przeszłości, teraźniejszość oraz przyszłości.. Kiedy żyje się przeszłością, to nie ma nas w teraźniejszości, a jak wybiega się w przyszłość, to też nie żyjemy chwilą obecną. Zamknij okno może być wołaniem o życie w „tu i teraz" i pogodzenie się z tym co było, jest i będzie. Poezja Elżbiety, podobnie jak jej okienne fotografie ewaluuje razem z nią, dlatego jestem pewna, że uważny Czytelnik powinien tu znaleźć coś dla siebie. Ja znalazłam  Paulina Basia Perczak – siostra, poetka.