Rytuał Zanurzania

Rytuał Zanurzania to nie jest zwykły tomik poetycki. To liryczny traktat o człowieku — jego samotności, wewnętrznym dialogu i potrzebie czułości. To książka, która nie podnosi głosu, lecz mówi szeptem — i właśnie dzięki temu zostaje z czytelnikiem na długo. Wojciech Bieluń (Targosz) od lat buduje swoją poetykę na granicy poezji refleksyjnej, eseju osobistego i intymnej prozy duchowej. W nowym tomiku idzie jeszcze głębiej — ku milczeniu, które mówi, ku obecności, która nie potrzebuje tłumaczenia, ku słowu, które staje się gestem. Ta książka zaprasza do zanurzenia się — we wspomnienia, w pytania, w chwilowe przebłyski świadomości. To zapis duchowych tąpnięć i egzystencjalnych westchnień. To „rytuał” nie w sensie liturgicznym, ale w znaczeniu osobistym, próby uchwycenia własnego istnienia w gąszczu codziennych niedopowiedzeń. Poezja Wojciecha Bielunia nie próbuje być modna ani efektowna. Jej siła tkwi w szczerości, dojrzałości i literackim minimalizmie. To twórczość dla tych, którzy potrafią się zatrzymać — dla ludzi, którzy nie szukają gotowych odpowiedzi, lecz prawdy i obecności. Książka mówi o kruchości życia, tęsknocie za prawdziwą relacją, o miłości, która nie spełnia się w słowach, ale w byciu obok. To medytacja o czasie, który przemija — i o duszy, która trwa. Autor o sobie: Urodziłem się w 1947 roku pod znakiem Skorpiona w małej miejscowości pod Szczecinem. Tam spędziłem dzieciństwo – lasy, rzeka, jezioro Miedwie i kolorowe tabory romskie. Następnym etapem dojrzewania była Łódź, do której przyjechałem z rodzicami w 1954 r. Liceum, potem przerwane studia na Uniwersytecie nie napawały optymizmem. Oddałem się sportowi. Zaprzyjaźniłem się z Jackiem Bierezinem na treningach lekkoatlettycznych i to on wprowadził mnie w poezję. Czasy nie były najlepsze, opuściłem Łódź i zacząłem pracować jako technolog gorzelnictwa rolniczego i nadal jestem czynny zawodowo. Moje wiersze publikowane były w kwartalniku ”w Uniejowie”, w miesięczniku literackim AKANT, na forach Współczesna Polska Poezja, na stronach grup poetyckich, jak: Okno na Poezję, Poezja org, Poeci bez akademii, Biały kapelusz i innych. Również były publikowane w antologiach tych grup i Wydawnictwa ASTRUM. Pierwszy tomik pt. Kiedy moje okręty ukazał się w styczniu 2018 roku. Kolejne tomiki to: Świat jaki jest (2019), Generacja 47 (2020), Wiersze z Bończy (2021), Parabole (2022) i Poziomy złożoności (2023) i Grzechy 1978 (2024).- 23.05. J.