Jak człowiek konstruował świat i siebie samego. Archeologia w procesie humanizacji świata

Spis treści: Wstęp PYTANIA O TOŻSAMOŚĆ ARCHEOLOGII     Archeologia przedmiotów, czy archeologia idei?     Archeologia jako najstarsza historia, czy antropologia pradziejów?     Archeologia – historia – antropologia: wspólnota interpretacyjna     Arché jako podłoże kulturowe poprzedzające i warunkujące historię     Ukierunkowanie badań archeologii pod kątem tożsamości i inności JĘZYKOWA NATURA PRZESZŁOŚCI     Źródła archeologiczne: artefakty, czy językowe o nich wypowiedzi?     Estetyzacja archeologii a myślenie obrazowe PARADYGMAT PRODUKCYJNY W ARCHEOLOGII I JEGO KONSEKWENCJE EKSPANSJONISTYCZNE     Przeszłość jako przedstawienie     Projekt technologizacji świata w archeologicznej koncepcji dziejów     Heideggerowska koncepcja instrumentalizacji świata i jej związek z ideą postępu     „Paradygmat produkcyjny” a działanie komunikacyjne WYTWARZANIE W SPOŁECZEŃSTWACH ARCHAICZNYCH JAKO DZIAŁANIE KOMUNIKACYJNE     Człowiek i świat – razem. Współdziałanie człowieka i natury     Świadomość siebie     Odróżnianie. Ku „mimetycznej rywalizacji”     Antropomorfizacja natury i równoczesna z nią reifikacja kultury jako oswajanie świata     Oswajanie świata, jego ujarzmianie i panowanie nad nim LĘK PRZED ŚWIATEM     Eskapizm dziejowy jako wyraz pesymizmu i poczucia niepewności     Heideggera próba powrotu do „rajskiego ogrodu” presokratyków DĄŻENIE DO OGÓLNOLUDZKIEJ HARMONII     Heraklita koncepcja współistnienia przeciwieństw jako źródło hybrydyzacji     Hybris i eunomia – dwujednia wyobrażeń     Hybrydyzacja jako twórczy aspekt lokalności     Uniwersalizacja lokalności jako efekt odwracania porządku     Estetyzacja porządku społecznego, czyli próba humanizacji przemocy     Przekształcanie orientacji badawczych w archeologii jako wyraz procesu humanizacji świata ZAKOŃCZENIE SUMMARY BIBLIOGRAFIA