Szeptem słowa piszę, składam ich barwne liście

Człowiek na swojej wędrownej drodze spotyka obszary pustynne, doświadcza głosów pustkowia bez nadziei i granic. Zamknięta w skórze dusza, aby nie zatracić samej siebie, buduje podniebne rusztowania, na których rozwiesza świetliste lampiony. Zapalając je, bawi się ich światłością i przywraca w sobie wolę radości. *** kiedy noc aksamitem myśli uciszy, kiedy gwiazdy srebrne rozbłysną na niebie i wyjrzy zza chmur Gałczyńskiego zielonooki księżyc, szmaragdowym sypnie uśmiechem wtedy w śpiącej trzcinie na jeziorze uroku szmer znaleźć mogę, a dusza tę subtelność słyszy szeptem układa słowa i wiersze pisze.