Warsztatowo-aksjologiczne mechanizmy tworzenia telewizji

SPIS TREŚCI

Wstęp


I. PRIORYTET DRAMATURGII

1. Istota myślenia medialnego
A. Ograniczenia i charakter rozumienia terminu
B. Funkcjonowanie dramaturgii telewizyjnej
C. Pragmatyzacja pojęcia

2. Intryga i napięcie w informacji
A. Ku świeżości newsa
B. Warsztat, twarde fakty i "opakowanie"
C. Audiowizualne składniki telewizji
a doświadczenia creative writing
D. Infotainment a standardy informowania
E. Granice infotainmentu
F. Definiowanie i eliminowanie nudy
G. Multiplifikacja newsa

3. Ryzyko błędu w dobrej publicystyce
A. Wątpliwości związane z koncepcją
B. Wątpliwości związane z reaserchingiem i emocjami
C. Wątpliwości związane z realizacją
D. Wątpliwości związane z formą wyrazu
E. Margines błędu w profesjonalnym założeniu

4. Quasi-dramaturgia lokalności
A. Zdeterminowanie miejscem
B. Brak nadmiaru atrakcyjnych wydarzeń
C. Mniejszy nabór dziennikarzy – więcej przeciętności
D. Pozory sensacji

5. Między dźwiękiem a obrazem
A. Paradoks potrzeb językowo-obrazowych
B. Konieczność rozstrzygania o preferencjach
C. Dźwięk jako komentarz do wizji
D. Dźwięk ponad obrazem
E. Zbędność i niezbędność słów
F. Uzależnienie statusu obrazu
G. Kierunek rozwoju słowa i dźwięku
H. Niedookreśloność wizji i potrzeba eksplikowania sensu
I. Dźwięk jako przeciwdziałanie dowolności interpretacji
J. Absorbowanie uwagi odbiorcy
K. Wizualizujący potencjał słów

6. Wokół zmiennego stylu informacji
A. Mentalne zakorzenienie i hipotetyczny rozwój
B. Rok 1989: od "Dziennika Telewizyjnego" do "Wiadomości"
C. Wpływ widzów na przekaz telewizyjny
a. Wpływ polityczno-determinujący
b. Wpływ populistyczno-emocjonalny
c. Wpływ branżowo-inicjujący
d. Wpływ obywatelsko-twórczy
e. Wpływ hakersko-techniczny (perspektywiczny)

7. Inicjatywa i kreatywność w dziennikarstwie telewizyjnym
A. Kreatywność jako element inicjatywy
B. Afirmacja inicjatywy w pracy dziennikarskiej
C. Konsekwencje ograniczenia inicjatywy i kreatywności
D. W kręgu egzystencjalnej aplikacji stosunku do zawodu
E. Ku odpowiedzi na "indywidualizację programową"


II. AFIRMACJA SZTUKI PREZENTERSKIEJ

1. Profile wartości prezentera telewizyjnego

2. Telegeniczność
A. Wygląd
a. Ubranie
b. Mimika
c. Gra ciałem
d. Sposób siedzenia i stania
B. Osobowość
C. Preliminaria w edukowaniu prezenterów

3. Zagrożenia
A. Zagrożenia telegeniczne
a. Uroda
b. Przecenianie i niedocenianie urody
c. Charakter prezentera i relatywizacja predyspozycji
B. Zagrożenia fizyczne
a. Zagrożenia fizyczne zawinione przez prezentera
b. Zagrożenia fizyczne niezawinione przez prezentera
C. Zagrożenia psychologiczne
a. Zagrożenia psychologiczne przewidywalne
b. Zagrożenia psychologiczne nieprzewidywalne

4. Autoprezentacja
A. Sposób mówienia
a. Język
b. Tempo
B. Kontakt w widzem
a. Optymalna interakcja
b. Powody braku kontaktu
c. Miejsca niedookreślenia w obrębie komplementarności kontaktu
d. Sposób patrzenia
C. Wywiad z gościem
D. Współprowadzenie programu
E. Zmęczenie a konieczność "adrenalinowania"
F. Brak otwartości na krytykę
G. Obojętność ekipy realizacyjnej
H. Brak zaangażowania ekipy w efekt pracy prezentera
I. Praca prezentera jest sztuką

Zakończenie

Bibliografia
Indeks osób
Summary