Złota Setka Teatru TV IV

W ponad pięćdziesięcioletniej historii Teatru Telewizji powstało dla tej sceny kilka tysięcy przedstawień. Większość z nich zachowała się w telewizyjnym archiwum, stanowiąc niepowtarzalną w skali światowej kolekcję. Na liście "Złotej Setki" znalazły się realizacje dzieł klasyków polskich i obcych, utwory współczesnych autorów rodzimych i obcojęzycznych, lekkie komedie i wielkie narodowe dramaty.

OPIS CZĘŚCI:

Cyrano de Bergerac, 1980
Historia z gatunku płaszcza i szpady. Cyrano de Bergerac - dzielny, gaskoński szlachcic, obdarzony ogromnym nosem - kocha się bez wzajemności w pięknej Roksanie, która darzy uczuciem Christiana. Cyrano z miłości do Roksany pomaga mu zdobyć jej względy i rękę, pisząc za niego listy miłosne. Książę, który pragnie poślubić Roksanę, wysyła ich na wyprawę wojenną. Christian ginie, a Cyrano przez wiele lat po jego śmierci odwiedza regularnie Roksanę, ujawniając jej swą miłość i rolę w całej historii dopiero na łożu śmierci.

Ferdydurke, 1985
Bohaterem tej filozoficznej powieści Witolda Gombrowicza jest trzydziestoletni Józio, któremu śni się, że został cofnięty do czasów gimnazjum. W trakcie tego „snu na jawie”, ubrany w szkolny mundurek, walczy przeciwko upupianiu, czyli narzucaniu jemu i innym uczniom ról – czyli tzw. „gęb”. Gęby te to nic innego jak wtłaczane pod pozorem nowoczesności, swobody obyczajowej formy konformizmu społecznego. Jego potyczki z resztą świata kończą się ”kupą” wobec czego, za namową swojego szkolnego kolegi „Miętusa” ucieka w poszukiwaniu „człowieka bez formy”. Groteskowy dystans wobec świata i psychologiczny rozdźwięk pomiędzy dorosłością a niedojrzałością bohatera gwałtem przebranego za uczniaka - są źródłem specyficznego komizmu tej powieści, a także jej adaptacji telewizyjnej.

Ich czworo, 1977
Realistyczna, precyzyjnie pod względem psychologii bohaterów skonstruowana historia trójkąta małżeńskiego, przedstawiona w jednej z najbardziej znanych komedii Gabrieli Zapolskiej.
Mąż – inteligent, który ożenił się z pustą i głupią córką właścicielki pralni w nadziei na błogi spokój, który pozwoliłby mu zagrzebać się w ulubionych książkach i papierach pod czułym, troskliwym okiem kochającej żony.
Żona – ograniczona, płytka egoistka o umyśle dziecka, która wyszła za mąż dla tzw. kariery. Gdy już nacieszyła się dobrobytem i pozycją towarzyską, zapragnęła urozmaicenia monotonii życiowej i bezmyślnie rzuciła się w objęcia pierwszego napotkanego durnia.
Fedycki – kochanek żony, który z głupotą łączy cynizm, zepsucie i brak wszystkich hamulców moralnych. Kieruje nim tylko i wyłącznie żądza i chęć zakosztowania wszystkich rozkoszy żywota.
Dziecko – Lusia, niezawiniona ofiara głupoty ludzi, wśród których przyszło jej żyć.
Mania – ta skromna domowa szwaczka staje się w końcu następczynią żony w domu profesora. Sprytnie zjednała sobie profesora i zagarnęła władzę w jego domu w swoje ręce.

Kłopoty to moja specjalność, 1977
Adaptacja powieści Raymonda Chandlera ze znakomitą rolą niezapomnianego Jerzego Dobrowolskiego, który wcielił się w postać słynnego detektywa Philipa Marlowe`a. Charakterystyczny dla głównego bohatera zdystansowany i żartobliwy ton narracji został przez twórców znakomicie zestawiony z dramatyzmem wydarzeń. Panna Hunt, dziewczyna pracująca dla właściciela kasyna, nawiązuje romans z młodym mężczyzną, który ma odziedziczyć ogromny spadek po matce pod warunkiem, że się ożeni. Ojciec chłopaka wynajmuje prywatnych detektywów, aby odsunęli dziewczynę od syna. Jeden z detektywów zostaje zabity przez ludzi właściciela kasyna i odtąd detektyw Philips Marlowe zmuszony jest działać sam.

Noc Listopadowa, 1978
Słynny spektakl Andrzeja Wajdy przeniesiony ze sceny Starego Teatru w Krakowie w plener ulic Warszawy, do Łazienek i Belwederu. Historia zbrojnego powstania podchorążych z 29 listopada 1830 roku przeciw carskiemu namiestnikowi Wielkiemu Księciu Konstantemu rozgrywa się w dwóch płaszczyznach – historycznej i metaforycznej. Obok autentycznych uczestników wydarzeń tamtej nocy w utworze Wyspiańskiego występują mityczni bogowie rozgrywający swoje racje. Patetyczna muzyka Zygmunta Koniecznego nadaje szczególny ton i sens poezji Wyspiańskiego.