Siedem mitów Drugiej Rzeczypospolitej

Władysław Kopaliński w znakomitym Słowniku mitów i tradycji kultury podaje różne znaczenia terminu mit. Wśród nich jest opowieść pozornie relacjonująca wypadki historyczne. Właśnie to [] staram się pokazać w tej książce. Historyk powinien badać mity, bo można się z ich analizy wiele dowiedzieć o społeczeństwie. Nie może ich jednak tworzyć, bo dopuszcza się nagannej manipulacji pisze we wprowadzeniu do Siedmiu mitów Drugiej Rzeczypospolitej prof. Andrzej Garlicki. Złożona sytuacja Polski międzywojennej struktura narodowościowa z mniejszościami narodowymi, konflikty polsko-ukraińskie, podziały ideowe i polityczne zrodziła wiele mitów i nieprawd historycznych. W książce Siedem mitów II Rzeczypospolitej prof. Garlicki z wieloma z nich stara się rozprawić. Poddaje m.in. analizie kwestię solidarnej współpracy polskich polityków po odzyskaniu niepodległości w 1918 r., powszechny pogląd o nieuciekaniu się w czasach Drugiej Rzeczypospolitej do zabójstw w walce politycznej czy przekonanie o jedności Polaków w obliczu narastającego zagrożenia wojną w 1939 r. Autor uważa bowiem, że dla historyka ważniejsza jest troska o to, jak było naprawdę, niż wpisywanie się w bieżącą politykę historyczną.