Dziwki morderczynie

Zbiór trzynastu doskonałych opowiadań - popis wirtuozerii literackiej geniusza prozy latynoamerykańskiej Powszechnie wiadomo, że zwolennicy Roberta Bolano dzielą się na dwa obozy: detektywistów, przekonanych, że największe dzieło autora to Dzicy detektywi, oraz cyfrystów którzy za opus magnum uważają pośmiertne 2666. Jest jednak i trzecia silna grupa: wielbiciele opowiadań mistrza. Ten zbiór jest wyjątkowo różnorodny, kryją się w nim zarówno klasyczne opowiadania flirtujące z rozmaitymi gatunkami literackimi, jak i teksty autobiografizujące, mocno nasycone osobowością autora; są opowiadania gawędziarskie, utrzymane w tonie luźnej opowieści o zwykłych ludziach i specyficznych sytuacjach, w jakie się wplątują. Są też prawdziwe opowiadanie fantastyczne, tyle że oczywiście spisane po bolanowsku. W Powrocie narrator oświadcza: Mam dwie wiadomości, dobrą i złą, pierwsza jest taka, że istnieje życie (albo coś w tym stylu) po śmierci. Druga jest taka, że Jean-Claude Villeneuve jest nekrofilem. Po tak obiecującym początku następuje opowieść bohatera na samym początku umiera, a potem, jako duch, obserwuje losy swojego ciała, które wpada w ręce nekrofila. Jest także opowiadanie Buba, historia piłkarska z elementami czarnej magii.