Muśnięcie cienia

Iza obserwuje naturę przez okno i zachwyca ją wszystko, bo kocha życie i ludzi. [] Patrzy na świat innymi już oczami niż przed laty, doświadczyła bowiem wiele i teraz nie tylko piękno ją mobilizuje do działania, ale również smutek lub żal, którego doznaje jak każdy. Czasami płacze dusza, choć łzy nie płyną Iza szuka spokoju, a ja naciskając literki jedna po drugiej, uwieczniam ją. I tak zdanie po zdaniu zapełniam kartki jej smutkiem, od którego uciec nie mogła. Pamiętnik książka wydarzeń notowanie dni i dat ważnych i mniej ważnych, które może jeszcze zdąży przeczytać kiedyś i da potomnym, aby podzielić się czasem straconym, który nie zapisał się niczym ciekawym w jej życiu. Może niezupełnie straconym, bo zwiedzanie dzieł Boga na ziemi zalicza do wspaniałych i mądrych chwil. [] Swoich najbliższych ma obok siebie i jest szczęśliwa, ale zadaje sobie często pytanie, co jeszcze rzuci jej pod nogi los i czy zdoła to udźwignąć. Do czasu minionego nabrała dystansu, choć czasami wspomina i wspominać będzie, ale traktuje go jak lekkie muśnięcie cienia cienia, którego dotknąć ani powtórzyć nie sposób. Czas, którego już nie ma, traktuje jak rysę zrobioną niesforną ręką na szkle, kruchym jak całe nasze życie.