Tradycje wigilijne
Przepisy na potrawy wigilijne, symbolika świąteczna, kolędy

maki i zapachy Świąt, tajemnica narodzin Boga, Rodzina zamknięte w magicznych słowach: tradycje wigilijne! Boże Narodzenie, obok Wielkanocy, jest najbardziej uroczyście obchodzonym świętem. Ma charakter rodzinny. Spędzane w gronie najbliższych osób - sięga tradycjami dawnych czasów. Jest to czas wyczekiwania na najbardziej niezwykłe narodziny w dziejach ludzkości, narodziny Boga, który stał się Człowiekiem. Jest to także czas symboli, ukrytych w zwyczajach, gestach, pieśniach, a nawet, w obecnych w tym dniu na naszych stołach, kolorach i potrawach. Warto wejść w ten niezwykły świat, by jak najpełniej zanurzyć się w to oczekiwanie i świętowanie, by zrozumieć, co tak naprawdę celebrujemy i dlaczego w taki, a nie inny sposób. Proponowana książka jest prawdziwym przewodnikiem, który poprowadzi Czytelnika do odkrycia bogactwa Wigilii. Słowo "wigilia" pochodzi z języka łacińskiego i oznacza czuwanie. Główną jej częścią jest uroczysta wieczerza, złożona z postnych potraw, mająca ustalony i niezmienny porządek. Na wigilijnym stole pojawia się dwanaście potraw, czyli tyle, ilu było Apostołów. Dawniej uważano, że tych potraw powinno być dziewięć na pamiątkę dziewięciu chórów anielskich, które śpiewały przy narodzeniu Dzieciątka. Przy niejednym stole zostawia się dodatkowe nakrycie i kładzie na nim opłatek. Wieczór wigilijny w tradycji polskiej jest najbardziej uroczystym i najbardziej wzruszającym wieczorem roku. Według tradycji do domów przynoszono podłaźnik - ucięty czubek jodły lub świerka. Drzewka ubierano w kolorowe ozdoby w kształcie gwiazd lub zrobione z opłatka (świat) drucików, ciastek. Popularne były także jabłka, orzechy. Warto wspomnieć, że gwiazdy i światy to oryginalne polskie ozdoby. Tak ozdobiony stroik wieszano pod sufitem w pomieszczeniu, w którym miała odbyć się uroczysta kolacja wigilijna. Zwyczaj ten został wyparty ok. XIX wieku przez znaną nam dziś choinkę. Dziś, gdy mamy coraz mniej czasu spróbujmy zadbać o to by być razem, ponieważ nic tak nie jednoczy , jak wspólna tradycja.