Dziesięć przykazań Amelii

Wykreowana przez Annę Skrzyniarz tytułowa Amelia to taka bohaterka, z którą chcąc, nie chcąc wiele współczesnych kobiet może się utożsamić. Jest jeszcze młoda choć czuje się staro. Ma pracę lecz sądzi, że nic nie ma. Ma mieszkanie ale tkwi w nim sama. Kryje się w niej tyle goryczy wobec świata, że sama już nie wie, czy jest singielką z wyboru wolności i przyzwyczajenia, czy też jest starą panną w wyniku nikczemnych kolei losu. Wszystko to chowa pod czekoladą i bardzo trafnym, lecz jeszcze bardziej gorzkim poczuciem humoru i sztucznym dystansem wobec świata. Żyje pod mylnym wrażeniem, że tak czy inaczej mężczyzna bądź jego brak jest ostatecznie wyznacznikiem prowadzenia szczęśliwego i wartościowego życia. Amelii, w niekonwencjonalny sposób, dzięki iskrze odwagi do podążenia zupełnie innym od dotychczasowego torem, przychodzi jednakże z czasem zrozumieć, że to nie ma nic wspólnego z samorealizacją, że jeśli uwierzy się w siebie i w ludzi wszystko inne, co dobre zostanie dodane. Zmiana nie jest jednak skokowa, co dodaje jej autentyczności. Gdyby wszystko było takie proste ludzie byliby w końcu idealni. Na bohaterkę stopniowo, we śnie spływają tajemnicze hasła przykazania, za którymi coraz to bardziej stanowczo podąża, kierując się swoją intuicją. W końcu udaje się jej zrozumieć, co tak naprawdę jest ważne i prawdziwe. Fakt, mało komu przychodzą z pomocą tak dokładne drogowskazy właśnie wtedy, gdy się ich potrzebuje, ale to właśnie wtedy, ta zdawałoby się niepozorna, lecz tak naprawdę niezwykle bystra powieść służyć może za doskonały substytut, bowiem słowa, które otrzymuje Amelia, są w swoim przekazie na tyle uniwersalne, że zdolne są pomóc każdemu w odnalezieniu nowej czy też przebudowaniu obecnej drogi.