Samotność i jej obrazy w języku

Książka ta realizuje w pełni żywe wśród językoznawców postulaty badań języka i człowieka, dla którego i dzięki któremu język istnieje. Przedstawiona propozycja badawcza to solidne językoznawstwo humanistyczne. Praca wypełnia metodologiczne postulaty lubelskiej szkoły językoznawczej, która od wielu lat jest znakomicie postrzegana w polskim środowisku naukowym. Sam przedmiot dociekań teoretycznych oraz badań empirycznych - leksem "samotność" i wyrazy pokrewne - jest fascynujący z różnych powodów. Najpierw są to powody językowe. Wybrany do analizy leksem jest bardzo ciekawy i tworzy duże pole semantyczne, mające skomplikowane relacje także pragmatyczne i kulturowe. Po wtóre, są to powody wchodzące w zakres psychologii społecznej: człowiek przeżywa swoją samotność wobec świata, wobec innych, wobec siebie, własnych ograniczeń, słabości, wreszcie wobec śmierci, bo umiera się zawsze w najgłębszej samotności. Wszystko to odbija się w znakach językowych. Z jednej strony człowiek to istota społeczna, jednak z drugiej strony jest często sam, zresztą samotność wpisuje się w istnienie każdego z nas przez naszą odrębność, indywidualność, swoistość. Z recenzji prof. dr. hab. Stanisława Ożoga