Moje ciało nie ma historii

Salwa an-Nu’ajmi – urodzona w Damaszku syryjska poetka i powieściopisarka. Od lat siedemdziesiątych mieszka w Paryżu. Ukończyła teatrologię i filozofię muzułmańską na Sorbonie. Jej pierwszy tomik wierszy w języku arabskim, Paral?le, ukazał się w 1980 roku. Jest też dziennikarką, współpracuje z arabskimi gazetami i czasopismami. Mocno związana z Instytutem Świata Arabskiego w Paryżu, w którym zajmuje się działem prasowym. Prawa do jej głośnej powieści, Smak miodu, nabyło kilkunastu wydawców z całego świata. Kolejna powieść autorski głośnego i skandalicznego w kręgach kultury arabskiej Smaku miodu. Tym razem Salwa an-Nu’ajmi roztacza przed czytelnikiem ezoteryczną wizję życia przemienionego w opowieść, którą nie tak łatwo spisać.             Hazar już od momentu swoich narodzin została zawieszona w przestrzeni pomiędzy kulturami. Uwięziona za sprawą rodziców między światem chrześcijańskim a muzułmańskim, musiała wypracować własny system wartości, który pozwoliłby jej swobodnie żyć. Realizacja marzeń i wyjazd do Francji wiążą się z rezygnacją z powrotu do Syrii. Odcięcie się od przeszłości ma swoją cenę – wyrzuty przyjaciół, dla których ojczyzna jest najważniejsza, wspomnienia, które nie pozwalają spokojnie spać, własne dzieci, które mówią innym językiem ojczystym niż ich matka. Pewnego dnia Hazar dostaje propozycję wyjazdu, który pozwoli jej rozliczyć się z własną przeszłością.     Miałam chyba siedem lat. Rodzina wróciła z przyjęcia i nie znalazła mnie w domu. Wszyscy wywracali świat do góry nogami, żeby mnie znaleźć, ale bez skutku. Matka zaczęła ciężko oddychać, ojciec stracił nerwy, moi bracia wymieniali ze sobą pokątne spojrzenia, a siostry bladły i jąkały się, słysząc ojcowski krzyk. Znalazł mnie wreszcie śpiącą pod wielkim łóżkiem. Rozłożyłam jak trzeba prześcieradło, poduszkę i koc i zasnęłam. To z opowieści, jakie przekazują sobie rodziny o dziwnych wydarzeniach, jakie zaszły w ich domach. Nikt nie rozumiał, dlaczego wybrałam miejsce pod łóżkiem, żeby położyć się spać. Śmiałam się razem z nimi, wiedziałam jednak, że sprawa nie jest taka prosta i że od tego czasu szukałam miejsca jak najdalej od nich. Byłam dzieckiem i pragnęłam tylko jak najczęściej być sama. Dlaczego chciałam być sama? Samotność była moim marzeniem. (fragment książki)