Moje pory roku

Laura Izabela Jurga urodziła się z czterokończynowym niedowładem na skutek dziecięcego porażenia mózgowego. Od pierwszych dni życia była poddawana intensywnej rehabilitacji, z której będzie korzystała już zawsze. Dzisiaj Laura jest bardziej samodzielna od wielu swoich pełnosprawnych rówieśników, którzy łatwiej radzą sobie z pokonaniem schodów niż z innymi problemami. Skończyła studia, podjęła pracę, kupiła mieszkanie w Warszawie, podróżuje po świecie, szczególnie do ulubionych Włoch. Obecnie przygotowuje się do obrony pracy doktorskiej. Ta książka może stać się inspiracją dla tych, którzy chcą podjąć walkę ze swoją widoczną, a może ukrytą niepełnosprawnością. Przykład Laury pokazuje, że cierpienie paradoksalnie może dać siłę, może rzeczywiście wzmocnić i uszlachetnić. Może stać się punktem wyjścia w stronę szczęśliwego, pogodnego życia. A zmartwienia i troski, które przecież nikogo nie ominą, będą tylko przyprawą nadającą życiu lepszy smak. (ze wstępu red. Sylwestra Szefera) Wiem, że warto się angażować, warto być dla innych i warto kochać. To część człowieczeństwa. Ale to także pewne ryzyko, które podejmujemy, jeśli wchodzimy w głębsze relacje z ludźmi. Ryzyko odrzucenia, braku akceptacji, niezrozumienia. Nikt nie gwarantuje nam przecież szczęścia, nie uchroni od wszystkich porażek, bólu. Czy można jednak być w pełni szczęśliwym, jeśli czasem nie jest się gotowym na odrobinę ryzyka? Bojąc się ryzyka, tylko dlatego by nie zostać zranionym, możemy zamknąć się na coś naprawdę ważnego i na drugiego człowieka. (fragment książki)