Trzy odbicia w lustrze

Czy można ocalić miłość, kiedy świat wokół płonie Jak wziąć w ramiona dziecko, kiedy ręce ma się unurzane we krwi Latem 1939 roku Zosia marzyła o lepszym życiu. O tym, by się na dobre wyrwać z biedy warszawskiego Powiśla, zdobyć wykształcenie i spokojną przyszłość. Prawie się jej udało. Prawie. Ostatecznie jednak wszystko poszło nie tak. I to nie tylko za sprawą wojny, która zastała ją w majątku ziemskim na Wołyniu, do którego wkrótce wtargnęli Sowieci. Przede wszystkim podjęła jedną złą decyzję, która zaważyła na całym jej życiu. Może to skutek klątwy rzuconej na nią jeszcze przed wojną Zosia przeciwstawia się złu, uzbrojona jedynie w miłość. Do swojej córki, do wypróbowanych przyjaciół i do tajemniczego mężczyzny o oczach anioła, którego wojna zamieniła w demonicznego mściciela. Czy to wystarczy, by wygrać i rozwiązać zagadkę przeznaczenia A jeśli tak, to czy można cofnąć fatum I jaka jest tego cena Z tymi pytaniami, w ogniu płonącej Warszawy, w uścisku powojennego terroru, w cieniu rodzinnych tragedii, w gorączce uczuć i labiryntach raczkującego kapitalizmu, zmierzyć się będzie musiała nie tylko Zosia, ale także jej córka, a potem wnuczka. Znalezienie właściwej odpowiedzi zajmie im siedemdziesiąt pięć lat. Pełna zaskakujących zwrotów akcji saga rodzinna wciąga bez reszty aż do ostatniego akapitu. Jest tu wszystko zgrabna fabuła, tajemnica i pełnokrwiste postaci kobiet, których losy, ukazane na przestrzeni kilkudziesięciu lat, splatają się z historią. Czyta się jednym tchem! Czekam na ciąg dalszy :-) Urszula Zubczyńska, redaktor naczelna Przyjaciółki, Pani Domu i Poradnika Domowego Współcześnie rzadko spotyka się tak rozbudowane biograficznie sagi rodzinne. Powieść Trzy odbicia w lustrze Zbigniewa Zborowskiego zawiera w swej strukturze obecnie modne elementy fikcji, magiczne, intuicyjne, wręcz paranormalne. Porusza zagadnienia cienkiej granicy normy i choroby psychicznej. Ukazuje czysto ludzkie wahania i decyzje mniej lub bardziej przemyślane i realne. Wprowadza tak bliski dla polskiej mentalności element bohaterstwa i zwykłego, a raczej niezwykłego, działania organicznego kobiet. Powieść Zbigniewa Zborowskiego, poza pięknym literackim językiem, porywającą fabułą, wartką narracją i formą na miarę dobrego kryminału, ma jeszcze jedną zaletę po prostu jest jakby gotowym scenariuszem filmowo-telewizyjnym. Nic tylko usiąść wygodnie i czytać, czytać i czytać. Andrzej Komorowski, specjalista w zakresie profilaktyki społecznej, licencjonowany doradca rodzinny i seksuolog kliniczny, medialny ekspert relacji społecznych