Przypadki Robinsona Crusoe

Na chwilę, jak gdyby przez czary jakie, wszystko ucichło. Kapitan, korzystając z tego, kazał spuścić szalupę, wszyscy dostaliśmy się do niej szczęśliwie. Odbito od statku i zaczęto usilnie robić wiosłami, ażeby jak najprędzej dosięgnąć lądu; ale nagle zrobiła się ciemność, jak w nocy. Huragan zawył z nową wściekłością, zakręcił statkiem, a olbrzymia góra wodna przykryła nas wspólnym grobowcem. Daniel Defoe (16601731), angielski pisarz i publicysta uznawany za ojca nowożytnej powieści realistycznej. W młodości podróżował po Europie, by po roku 1683 osiąść w Londynie, gdzie przez lata bez powodzenia zajmował się handlem. Pierwsze utwory publicystyczne Defoe ukazały się w roku 1698. Był postępowym autorem domagał się większego równouprawnienia kobiet w dziedzinie wykształcenia, potępiał i ośmieszał nietolerancję wyznaniową, za co został wtrącony do więzienia i skazany na karę pręgierza. Pierwsza i najsłynniejsza powieść Defoe, Przypadki Robinsona Crusoe, ukazała się w roku 1719. Pierwowzorem bohatera był angielski marynarz Alexander Selkirk, który spędził cztery lata na bezludnej wyspie. Historia przygód Robinsona stała się wzorem dla wielu pisarzy do dziś powstają tzw. robinsonady, czyli powieści o samotnym zmaganiu się bohatera z naturą.