Mit Dionizosa w poezji greckiej od Homera do Eurypidesa

Autor łączy znakomite przygotowanie teoretyczne ze zdroworozsądkowym dystansem i samodzielnym myśleniem. Nawet, jeśli niektóre z jego przemyśleń mogą się wydać kontrowersyjne, sam fakt, że udało mu się znaleźć luki lub niekonsekwencje w popularnych w nauce koncepcjach, budzi szacunek i prowokuje do dyskusji. W ten choćby sposób wpisuje się w szerszą debatę o kulturze, co, jak sam wyznaje, również było celem rozprawy [] Nie ma wątpliwości, że mamy do czynienia z oryginalną i przemyślaną pracą, opartą na głębokiej wiedzy; znajomość źródeł i literatury przedmiotu nie może budzić żadnych zastrzeżeń. Autor ma dobre pióro, język pracy ma wyrazisty charakter, a styl miejscami przypomina esej, autor nie stroni też od uwag natury osobistej. Dwie ostatnie cechy nie zawsze zgadzają się z tonem naukowej rozprawy, jednak w wypadku omawianej pracy eseistyczny ton idący w parze z erudycją i umiejętnością prowadzenia naukowej dyskusji należy, jak sądzę, uznać za atut. Dr hab. Joanna Janik Na temat Dionizosa powstała olbrzymia ilość opracowań naukowych, popularnonaukowych, pseudonaukowych, jest on również obecny we współczesnej kulturze wysokiej i popularnej. Pomimo zainteresowania, jakim się cieszy, a może właśnie dzięki niemu, bóg ten nie przestaje wzbudzać poważnych kontrowersji i wciąż jest przedmiotem ożywionej dyskusji. Dowodzi tego skrótowe wyliczenie ważniejszych linii interpretacyjnych, wyznaczonych przez najwybitniejszych spośród dwudziestowiecznych badaczy religii greckiej. Z tekstu