Droga doskonałości (podręczne)

Teresa pisze – a właściwie mówi, gdyż ona, pisząc, zawsze prowadzi dialog, zwraca się do czytelnika-słuchacza lub do Boga – dlatego, że inni tego chcą. Pisząc pragnie pozostawać cały czas w przestrzeni posłuszeństwa (spowiednik, siostry), gdyż ma świadomość, że tylko wówczas będzie w stanie napisać coś, co nie zaszkodzi innym na ich drodze życia. „Primum non nocere”. Ta podstawowa zasada będzie jej towarzyszyć na wszystkich stronach tego dzieła.Teresa zdaje sobie sprawę, że napisano już wiele książek o modlitwie. Ona pragnie jedynie uzupełnić pewną lukę, którą dostrzegła w tych dziełach. Chce napisać o sprawach, które pozornie wydają się błahe i bez znaczenia. Jednak dla niej i dla otaczających ją mniszek z klasztoru św. Józefa nie są takimi, co więcej mogą okazać się kluczowe.Teresa ma świadomość, że pisze pod natchnieniem, ale nie jest bezmyślnym narzędziem. Zdaje sobie sprawę, że może zaburzyć sobą klarowność przesłania i dlatego tak usilnie zabiega o oczyszczenie tekstu z jej osobistych odniesień. Zupełnie inaczej jest w „Życiu”, gdyż tam chce odsłonić całą swoją duszę, aby umożliwić spowiednikom rozeznanie prawdziwości jej doświadczenia. W „Życiu” ma być CAŁA TERESA (taka jest moja dusza), jednak w „Drodze doskonałości” ma zniknąć Teresa, aby był CAŁY JEZUS (taki jest Jezus). Chce usunąć wszystko, co mogłoby odwrócić uwagę od Jezusa. Ma pozostać sama Ewangelia, Ewangelia według św. Teresy.