Algorytmy diagnostyczne i lecznicze w praktyce SOR

Autorzy książki podjęli próbę usystematyzowania działań lekarskich w nagłych stanach zagrożenia zdrowia i życia. Pacjent będzie miał szanse na dalsze przeżycie, jeżeli w szpitalnym oddziale ratunkowym przeprowadzone zostaną we właściwym czasie, kolejności, we właściwy sposób odpowiednie procedury, na które złożą się nie tylko czynności bezpośrednio ratujące lub podtrzymujące życie, lecz także badania diagnostyczne i wstępna terapia. Autorzy krok po kroku, etapami, prowadzą czytelnika od szpitalnego oddziału ratunkowego aż do drzwi szeroko rozumianej sali operacyjnej, oddziału intensywnej terapii czy też pracowni radiologii interwencyjnej. W tej praktycznej publikacji zostały przedstawione algorytmy diagnostyczno- -lecznicze dla najczęściej zgłaszanych przez chorych zagrożeń ? objawów, zaczynając od typowych działań w warunkach zatrzymania krążenia, ostrej niewydolności oddechowej, wstrząsu i utraty przytomności, przez objawy i zespoły objawowe (jak np. gorączka, ból brzucha, ból w klatce piersiowej), kończąc na najczęstszych skutkach urazów (w tym mnogich i wielonarządowych obrażeń ciała). Obowiązkowa lektura dla lekarzy medycyny ratunkowej, osób pracujących w SOR, ratowników medycznych i pielęgniarek oraz studentów medycyny. Medycyna ratunkowa to specjalność medyczna, której głównym przedmiotem zainteresowania jest leczenie chorych w nagłych stanach zagrożenia zdrowia lub życia. Stany te najczęściej wiążą się z urazem lub ostrymi zachorowaniami, pozostającymi w sferze zainteresowań chirurga (często też ortopedy), internisty (szczególnie, ale nie wyłącznie, kardiologa), neurologa i neurochirurga, oraz oczywiście pediatry i chirurga dziecięcego, choć trudno chyba znaleźć specjalność medyczną, w której takie stany nie występowałyby w ogóle. Niezbędny w tych sytuacjach jest często anestezjolog, odpowiedzialny przede wszystkim za zabezpieczenie podstawowych funkcji życiowych pacjenta. W nauczaniu tej dziedziny szczególny więc nacisk położony być musi na umiejętność szybkiego i właściwego zbierania wywiadów chorobowych, prowadzenia badania fizykalnego i prawidłowego doboru i oceny testów diagnostycznych w warunkach SOR, pozostawiającej niewiele czasu do dyspozycji i bardzo niewielki margines błędu, tak na etapie decyzyjnym, jak wykonawczym. Istotą sprawy jest tu więc znajomość drugiej, szybszej (ale nie gorszej) ścieżki diagnostycznej, jaką trzeba podążyć, ilekroć pojawia się nagły stan zagrożenia zdrowia lub życia oraz podejmowanie działań niejednokrotnie odmiennych od rutynowego postępowania terapeutycznego.