Inhibitory osi EGFR w leczeniu nie drobnokomórkowego raka płuca

Odwracalne inhibitory osi EGFR w leczeniu niedrobnokomórkowego raka płuca, które na trwałe weszły do algorytmu terapeutycznego u chorych na miejscowo zaawansowanego i zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP). Wraz z nimi, do algorytmu diagnostycznego w tej chorobie, dołączyła konieczność wykonywania testów molekularnych w celu zbadania obecności mutacji genu EGFR w komórkach nowotworowych. Przeciwciała skierowane przeciwko Receptorowi Programowanej Śmierci typu 1 (PD-1) i jego ligandowi (PD-L1). Do chwili obecnej pomimo kilku dużych badań klinicznych poza necitumumabem nie zarejestrowano żadnego przeciwciała monoklonalnego ukierunkowanego na domenę zewnątrzkomórkową receptora EGFR. Odkrycie przeciwciał monoklonalnych skierowanych przeciw immunologicznym punktom kontroli było prawdziwą rewolucją w immunoterapii niedrobnokomórkowego raka płuca. Inhibitory nieodwracalne tyrozynowej kinazy EGFR. Zastosowanie IKT EGFR u chorych z obecną mutacją aktywująca w genie EGFR jest standardem postępowania w pierwszej linii zawansowanego NDRP. Obecnie dostępne są trzy generacje IKT. Różnice pomiędzy inhibitorami odwracalnymi i nieodwracalnymi drugiej generacji dotyczą profilu działań niepożądanych i mechanizmem oddziaływania na poszczególne receptory rodziny HER. Zastosowanie IKT EGFR umożliwiło znaczną poprawę czasu przeżycia całkowitego w populacji chorych z obecnym czynnikiem predykcyjnym w genie EGFR. Działania niepożądane związane ze stosowaniem TKI. Najczęściej stwierdza się zmiany skórne i śluzówkowe oraz biegunkę. Wymienione objawy mogą występować u niemal wszystkich chorych, w nielicznych jednak przypadkach stopień nasilenia objawów stanowi wskazanie do przerwania lub trwałego zakończenie leczenia. Inne działania niepożądane- takie jak zaburzenia czynności wątroby czy zapalenie płuc- występują z istotnie niższą częstością.