Moja Europa.
Dwa eseje o Europie zwanej Środkową

 

"Jeśli miałbym wymyślić dla Europy Środkowej jakiś herb, to w jednym z jego pól umieściłbym półmrok, a w innym, pustkę". Znajdujemy te słowa na kartach książki Andrzeja Stasiuka i Jurija Andruchowycza. Taka jest właśnie nasza część świata w oczach tych dwóch znakomitych autorów. Jeden to Polak, drugi pochodzi z Ukrainy. W swych obszernych esejach rozważają dzieje ziem leżących na polsko-ukraińskiej granicy, a także ludzi, którzy na terenach tych żyli i żyją po dziś dzień.

"Moja Europa: Dwa eseje o Europie zwanej Środkową” to książka, która została wydana po raz pierwszy w roku 2000. Z ogromną przyjemnością przedstawiamy naszym czytelnikom jej kolejne wznowienie. Stanowi ona wyśmienity przykład tego, jak potężnym środkiem wyrazu jest esej.

Leży ON gdzieś na pograniczu nauki i poezji, z każdej z tych dziedzin czerpiąc to, co najlepsze. Nauka daje mu więc erudycję, poezja zaś, moc oddziaływania na wyobraźnię czytelnika. Dlatego też lektura tych tekstów pełna jest zadumy i nostalgii, a przy tym daje ogromną satysfakcję.

 

Książka ukazała się w Niemczech, w Chorwacji, we Francji, na Ukrainie i Węgrzech, w Rumunii i Hiszpanii.

 

Jeśli Dwa eseje powstały na zamówienie, tym lepiej; marzyłbym sobie, by ich autorzy podjęli się opracowywania kolejnych tematów, widząc już oczyma duszy biblioteczkę traktującą o tlenie, nowych środkach przekazu czy reformie oświaty. Nie byłyby to z pewnością próby w manierze Bouvarda i Pécucheta. Liczyłbym raczej na widoczny w omawianych esejach rozmach polihistorów: następców jońskich filozofów natury, renesansowych myślicieli, angielskich poetów metafizycznych, których talent pozwala na rozważanie struktury materii, poznawanie Kabały, doradzanie Księciu i smakowanie trunków.