Archi(w)tektura Henryka Nahorskiego

„Ale jeszcze inaczej można patrzeć na fotografie Nahorskiego: jeśli tylko powiązać je z „retoryką wędrowania”, wówczas możemy skonstatować, że budynki, które oglądamy na pożółkłych slajdach albo już nie istnieją, albo uległy dewastacji w świadomym lub bezmyślnym wandalizmie. Dlatego pokazują się nam już tylko jako obrazy-widma, które w swej widmowości operują typowym schematem utopijnym: konwencją podróży i odwołaniem do pamięci - jako ślad, odcisk czasów nieodległych przecież, ale możliwych dzisiaj do percypowania jako przede wszystkim obraz fotograficzny.”fragment tekstuprof. PAN dr hab. Marta LeśniakowskaInstytut Sztuki PAN, Warszawa Henryk Nahorski (1939-2012) urodził w Ozieryszczach koło Wilna. W listopadzie 1945 roku rodzina Nahorskich w ramach repatriacji osiedliła się w Małej Kloni w gminie Gostycyn. W latach 1960-1969 studiował na UMK w Toruniu, gdzie uzyskał tytuł magistra geografii w zakresie hydrografii. W tym czasie samodzielnie zdobywał wiedzę z zakresu fotografii. Po ukończeniu studiów współpracował z „Gazetą Toruńską” jako fotoreporter. Relacjonował m.in. etapy budowy kampusu Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Pomimo sukcesów w fotografice potwierdzonych przyjęciem do Bydgoskiego Towarzystwa Fotograficznego, nie poświęcił jej całego życia. W 1973 roku zamieszkał w Bydgoszczy i podjął pracę w Wydziale Kultury Fizycznej i Turystyki Urzędu Wojewódzkiego. W kolejnych latach, aż do 2002 roku pracował, w instytucjach związanych z informacją turystyczną i promocją regionu kujawsko-pomorskiego, gdzie zaangażował się z oddaniem w wydawnictwa turystyczne. Był redaktorem, a często również inicjatorem licznych folderów turystycznych, dziesiątek map i planów miast. Stał się niekwestionowanym specjalistą i autorytetem w tym zakresie. Bydgoszcz zawdzięcza mu aż 11 wydań planów miasta. Odznaczony srebrną odznaką „Zasłużony Działacz Turystyki”.