Zastosowanie kliniczne protez ortoz i środków pomocniczych

Niniejszy podręcznik to kontynuacja Zaopatrzenia rehabillitacyjnego wydanego w 2003 roku. Zmieniony, nowy tytuł wynika z rozszerzenia zagadnień klinicznych oraz praktycznych wskazówek do zastosowania zaopatrzenia protetycznego i ortotycznego. Przypomnę, że autorem i inicjatorem określenia zaopatrzenie rehabilitacyjne jest prof. Kazimierz Szawłowski, który uważał, że jest to integralna część leczenia usprawniającego, zresztą nie tylko w schorzeniach narządów ruchu.
Podręcznik został wzbogacony przez współautorkę ? dr med. Wiesławę Nykę, starszego wykładowcę przy Katedrze Rehabilitacji Akademii Medycznej w Gdańsku, która opracowała problematykę kliniczną. Wniosła także liczne uwagi krytyczne, co pozwoliło na poprawienie i rozszerzenie opisywanych przedmiotów zaopatrzenia.
Niniejsza publikacja będzie pomocą dla studentów medycyny i fizjoterapii, specjalizujących się lekarzy i magistrów rehabilitacji oraz tych wszystkich, którzy ? ze względu na charakter swojej pracy z pacjentami ? powinni posiadać praktyczną wiedzę z zakresu protetyki, ortotyki i różnego rodzaju pomocy technicznych.
Poprawiono nazewnictwo wielu przedmiotów zaopatrzenia, choć wciąż pozostaje aktualne jego ujednolicenie zgodne z normami ISO (International Organisation for Standardisation).
Uważam za wskazane powtórzenie niektórych terminów opisanych już w poprzednim podręczniku.
Stosujemy określenie ortoza, zamiast dość powszechnie przyjętego w Polsce orteza, ponieważ jest ono bardziej poprawne językowo. Słowo to pochodzi od greckiego ?orthos?, czyli ?prosty?. Argumentem są inne, używane w języku polskim, okreś?lenia:: ortodoncja, ortoptyka, ortotyk.
Nazwy anatomiczne są zgodne z podanymi w podręcznikach Mianownictwo anatomiczne Aleksandrowicza oraz Anatomia człowieka Bochenka. Aby wyjaśnić najczęściej występujące niejednoznaczne pojęcia, podaję za tymi autorami, że część kończyny górnej od nadgarstka do palców nazywa się ręką. Określenia ramię i przedramię nie budzą wątpliwości. Te trzy elementy funkcjonalne wraz z podstawą łączącą, jaką jest obręcz barkowa, nazywa się kończyną górną.
Kończyna dolna składa się z obręczy biodrowej, która stanowi podstawę łączącą z tułowiem, oraz z części wolnej ? uda, podudzia, równorzędnie nazywanego też golenią, i stopy.
Nie ma wątpliwości dotyczących nazw innych części anatomicznych, które ponadto porównano z podanymi w wymienionych podręcznikach.
W książce stosuje się określenie narządy ruchu ? w liczbie mnogiej, jako poprawne językowo. Szersze uzasadnienie podaję w artykule opublikowanym w Rehabilitacji Medycznej w 2005 roku.