Nie ma ekspresów przy żółtych drogach

To, co minęło, powraca. Wchodzi jak czuła igła w serce. Wystarczy szczegół. Dźwięk, zapach, obraz, chwila. Dostrzegasz coś kątem oka i minione powraca z niespodziewaną siłą.

- Andrzej Stasiuk


Zapiski z dalekich podróży, z wędrówek we wspomnieniach, a nawet w snach. Tysiące przejechanych kilometrów, widoki zza szyby samochodu, zapamiętane obrazy, przeczytane książki. Historia, kultura i przyroda splecione z tym, co zobaczone i zasłyszane, z powidokami minionego i nieokiełznaną teraźniejszością. Nie ma ekspresów przy żółtych drogach to zbiór felietonów, które choć pisane w różnym czasie i w wielu miejscach świata, doskonale odpowiadają na fundamentalne pytania o kondycję nas i naszego świata, tu i teraz.

Najnowszy (i świetny) zbiór jego drobnych próz, to właściwie list miłosny. Kto jest jego adresatem? Zapewne życie w całym jego pięknie i brzydocie. Pejzaże z wolna zanikające pod powiekami. Poezja zapomnianych peryferii. A także Polska – rozległa kraina, w której „mentalnie wydziedziczeni z uporem poszukują nowej tożsamości”.
Piotr Kofta, wprost.pl

Autor pisze po prostu, podobnie jak świat jest po prostu. W naiwny sposób przeżywa zdziwienie tym, co widzi i czuje, wciąż daje się zaskoczyć światu jego nieskomplikowaną urodą, prostotą, zwyczajnością, nie wpadając przy tym w sentymentalizm.
Anna Majchrowska, kulturaliberalna.pl

To książka dobra na jesienno-zimowe wieczory. Wzmaga refleksję i pomaga odnaleźć to, co gdzieś zostało zagubione.
Klaudia Bryła, kulturalnytorun.pl

Andrzej Stasiuk w nowym zbiorze felietonów czule pielęgnuje pamięć.
Łukasz Grzymisławski, wyborcza.pl

[...] życzmy sobie takich prozaików, którzy prostotą, sentymentalizmem, a momentami i subtelną naiwnością, potrafią zaczarować swoich odbiorców i odczarować szarość ich dnia codziennego.
Agnieszka Biczyńska, lubimyczytac.pl