O dedykacjach w drukach polskich XVI i XVII w.
(grafia i interpunkcja)

Gdy otworzymy dawną książkę, rękopiśmienny lub drukowany kodeks, naszą uwagę przyciągnie rozbudowany, liczący kilka, a nawet kilkanaście kart utwór dedykacyjny, wpisany w bardzo niekiedy bogatą ramę wydawniczą. Owe dedykacje wyróżniają się kształtem graficzno-typograficznym, czcionką, inną z reguły niż ta, którą złożono tekst dzieła. Czcionka o różnym kroju i stopniu występuje też w samym utworze dedykacyjnym. Uwagę dzisiejszego odbiorcy szesnasto- i siedemnastowiecznych dedykacji przyciąga również interpunkcja, i to nie tyle za sprawą odmiennych znaków [], ile z powodu odmiennej zasady rządzącej użyciem znaków przestankowych. Analizie tych właśnie, graficzno-typograficznych i interpunkcyjnych składników tekstów dedykacyjnych w dawnej książce jest poświęcone niniejsze studium.