Obóz harcerski

Słońce promienne wysłało gońce na szczyty gór, rozświetlając śnieżne wierzchołki w naszą dolinę zagląda nieco spóźnione ale zdążyło nieco przygrzać rosę poranną namioty dymią, jak kurne chaty naszych sąsiadów górali. Szumi wartki potok górski, z kamienia na kamień skacząc żwawo. Jego srebrzysty nurt wije się wśród drzew i skał obchodząc przeszkody, których pokonać nie może tworząc tu i ówdzie, w zagłębieniach koryta głębsze studzienki umywalnie skautów. Oto już cała czereda wybiegła z namiotów na głos trąbki porannej. Mgły opadają woła nasz znawca pogody urzędowo odpowiedzialny za deszcz, będzie ładnie. Parę minut upływa i wszyscy zbierają się w kapliczce. Pod pięknym świerkiem umieszczono ołtarzyk z Matką Boską Częstochowską klomb z kwiatami. Tu modlimy się codziennie rano i wieczorem. W niedzielę i święta idziemy na Mszę do kościołka w pobliskiej wsi. Po modlitwie cześć sztandarowi! Wznosi się na maszt wysoko chorągiew biało-czerwona, godło i symbol Rzeczypospolitej. Pozdrawiamy ją podnosząc rękę prawą w wielkim ukłonie harcerskim. Zaraz zaczyna się gimnastyka. Chudy Wilk każe nam wytrząsać się na sposób shimmy, potem następują różne krucze chody, skłony, biegi, zamachy jako uczy stary Ling i nowocześni jego potomkowie i nasz druh, zasłużony profesor Piasecki. Potem biegiem do strumyka. Ten i ów zwolennik komfortu ma swe stałe miejsce z różnemi ulepszeniami wieszadłem na ręcznik, większym kamieniem podstawką na mydło i t. d.