Żywe architektury
Analogia biologiczna w architekturze końca XX wieku

Wśród ogłaszanych w ostatnich latach konkursów na istotne budynki użyteczności publicznej, zwłaszcza muzea, trudno byłoby wskazać taki, w którym nie pojawiłoby się przynajmniej kilka "blobów" - obłych, kojarzących się z formami natury, generowanych komputerowo projektów. Wpisując się w rosnące zapotrzebowanie rynku na spektakularne obiekty - ikony, zdominowały one wyobraźnię inwestorów i użytkowników przestrzeni miejskiej. Książka przygląda się genezie tego zjawiska i poddaje krytycznej analizie koncepcje twórców działających od lat dziewięćdziesiątych XX wieku, którzy imitują rozwiązania zaobserwowane w porządku natury i dopiero z nich wywodzą rozstrzygnięcia projektowe. Takie próby przeprowadzane są głównie przy udziale programów komputerowych używanych do generowania form architektonicznych na wzór procesów biologicznych. Dla części architektów cyfrowe narzędzia są jednak niewystarczające, a wizja prawdziwie żywej architektury może spełnić się jedynie dzięki zastosowaniu jako budulca materiału biologicznie czynnego. W obu przypadkach celem jest stworzenie architektury zrywającej z paradygmatem budynku jako statycznego i martwego tworu. Autorka analizuje prace takich architektów jak John Frazer, Dennis Dollens, Alberto T. Estévez, Greg Lynn, Zbigniew Oksiuta, Lars Spuybroek, grupa UNStudio, Marcos Cruz, Steve Pike i Rachel Armstrong. Choć działalność większości z nich sytuuje się raczej w sferze koncepcji niż realizacji, ich projekty miały kluczowe znaczenie dla estetyki nadającej kształt dzisiejszej przestrzeni.